Mijn naam is Berthe-Marie. Wat ik hier ga schrijven, is wat ik kwijt wil aan ons land. Ik weet nog niet of het veel en vaak is, of wat minder frequent. De tijd zal het leren.
Ik ben maar 1 stem, tussen miljoenen andere stemmen en grote mediareuzen. Toch heb ik goede moed, want ik weet dat het vlammetje van 1 kaarsje, al is het maar voor even, het donker kan verjagen op de plaats waar het brandt. En 1 steentje in het water kan een groot wateroppervlak in beroering brengen. In dit blog hoor je mijn stem.
Ik schrijf hier als persoonlijk christen. Ik oefen me erin om begaan te zijn met het lot van individuele mensen, in mijn omgeving en verder weg. Zo was Jezus ook. Hij nam het op voor mensen die onderdrukt of gediscrimineerd werden. Hij was niet bang zijn mond open te doen tegenover zogenaamd voorbeeldige mensen op machtige posities, die zichzelf zoveel beter vonden dat ze zich zelfs gedrag aanmatigden om het leven zwaar te maken van hun medemensen. Terwijl die laatsten – soms zelfs met controversiële achtergrond, of aan de rand van de maatschappij – het in Jezus’ ogen veel beter deden dan die mensen van naam. Er zijn altijd, in alle tijden en in alle landen, minderheden en verdrukten die het nodig hebben dat iemand voor hen opkomt. En vaak zijn het juist ook minderheden die dat doen, zoals in het verhaal van de barmhartige Samaritaan, zelf een verachte minderheid, die opkwam voor het slachtoffer van een roofoverval, terwijl degenen van wie je het eerder mocht verwachten, wegkeken.
Ik schrijf hier ook als betrokken lid van de kerk. Jaren geleden schreef ik wel als perswoordvoerder van onze kerk, maar nu op persoonlijke titel op een eigen blog, zonder iets of iemand anders te vertegenwoordigen dan mezelf. En voor de duidelijkheid: ik zet me als vrijwilliger in voor onze kerk, maar zonder formele functie. Over die kerk zal ik ook schrijven, en over wat ik daarin zelf heb meegemaakt.
Het kan ook zijn dat ik gastschrijvers de ruimte bied om op mijn blog te schrijven. Meer mensen in mijn omgeving willen soms iets kwijt aan ons land. Dan hoeven ze niet allemaal een eigen blog te starten. Die mensen hoeven het niet in alles met me eens te zijn, maar wat ze schrijven moet wel iets toevoegen aan de discussies over de onderwerpen die ik hier zal adresseren.